Rozdział 1 ,,Rozmowa się nie kleiła...''

Czeeeeść wszystkim!
    Na umilenie wieczorku, nie zbyt długi rozdział. Starałam się i pomimo niechęci i ciężkiego tygodnia, według mnie wyszło dobrze xD

 *************************************

-No pocałuj ją idoto!- w przerwach mojego komentowania, zajadałam się popcornem- Dalej... Nikt za ciebie tego nie zrobi.
      Podczas oglądania filmu zadzwonił mój telefon. Zrzuciłam z siebie koc i powoli zwlekłam się z kanapy, aby go odebrac... Szafka w kuchni taaaak daleeeko.
-Kto mówi?
-Halo, Rachael?- poznałam głos mojego brata
-Scott? Heeej, jak się masz?
-Jakoś żyję...- słychać było, że miał dobry humor- Lepiej opowiadaj jak u ciebie. Jak lot?
-Bez większych proble...
-Jak jest w LA?- wciął mi się w słowo
-Bardzo ładnie...- podeszłam do ogromnego okna w moim mieszkaniu
      To naprawdę piękny widok. Mieszkasz wysoko, w wieżowcu i wieczorem patrzysz na wszystkie jasne okienka, które są oknami innych mieszkań, wielkie bilbordy i małe samochody, jeżdżące po zakorkowanych ulicach. Nad wszystkim czuwa wielki księżyc, a w raz z nim małe gwiazdy.
-Jak zdrowie?- zapytałam po chwili mojego zamyślenia
-Wszystko w porządku, nie masz się czym martwić.- uśmiechnęłam się, wiedząc, że i tak tego nie zobaczy
     Gdy wyjeżdżałam z Chicago, był chory, więc czemu by się nie zapytać, jak się czuje?
-To bardzo się cieszę...
-A co teraz robisz?- zapytał po chwili
-Ogladam fi...- odwróciłam się w stronę ekranu- Jest! Nareszcie facet...
-Co się stało?- wydawał się bardzo zdziwiony
-Eee... Ogladam film. Po długim gadaniu, w końcu są parą.
-A od kiedy ty się tak filmami przejmujesz?- zapytał żartobliwym tonem
-Dobra, dobra... To, że z tobą zawsze zasypiałam na filmach nie oznacza, że wciąż to robię...  Teraz teletubisie mówią papa. Nie chcę jutro wyglądać jak zombie w nowej pracy.- zasmiałam się i już miałam nacisnąć czerwoną słuchawkę
-Pracę? Gdzie się zatrudniłaś?
-Dziennikarstwo... Mam nadzieję, że pójdzie mi dobrze.
-Tutaj pisałaś jakieś artykuły, więc masz szanse. Dobranoc.- rozłączył się
       Stanęłam przed tym całym bałaganem. Zwinęłam koc, pozbierałam resztki popcornu z dywanu i wyłączyłam telewizor. Poszłam wprost do sypialni, gdzie w sekundzie zasnęłam.
-------------------------------------------------------------
      Obudził mnie przerażający dźwięk mojego telefonu... Kobieto, zmień ten dzwonek!
-Słucham?- odebrałam nie patrząc kto dzowni
-Pani Rachael Morgan?
-Tak... To ja.- przetarłam zaspane oczy
-Przepraszam, że dzwonię o tak później porze, ale nastąpiła mała zmiana planów. Proszę przyjść, zamiast na 10, to na 8, tak?- pobudziły mnie te słowa
       Spojrzałam na zegarek... 23:30. Mój szef dzowni o tak później porze?
-Rozumiem.- odpowiedziałam zachowując pozory osoby przytomnej
-Jeszcze raz przepraszam. Do zobaczenia jutro, dobranoc.
     Odłożyłam telefon i starałam się połączyć wszystko ze sobą. Czy on poważnie musiał zadzwonić o tej porze? Przeszkodzić mi w śnie. Otóż, któż godzien jest wybudzać moją osobę ze snu?
-Zmiany planów...  Czy naprawdę o takich rzeczach nie powinno się informować wcześniej?- zrzuciłam z siebie kołdrę i poczłapałam do okna
     Ulice były niemniej zakorkowane. Księżyc zminił swoją pozycję, odbijając światło wprost do mojego pokoju.
     Uświadomiłam sobie, jak bardzo tęsknię nad domem w Chicago ale zawsze tęskni się w pierwszych dniach. Trzeba to przezwyciężyć. Bardzo chciałam wyjechać i w końcu to się spełniło. Zawsze mogę wrócić, jak się tu nie uda. Oczy zaczely mi się zamykac. Dowlekłam się do łóżka i rzuciłam na nie. Zmęczenie zwyciężyło nad wygodną pozycją do spania.
     Rano czułam się jak zombie, a wygladałam...? Chyba nie ma porównania. Zegarek... Co?! Mam pół godziny...  No nie, spóźnię się pierwszego dnia.
    Pobiegłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, twarz, makijaż, włosy, szybkie śniadanie. Przebrałam się i wybiegłam z mieszkania. Miałam 10 minut do 8, ale czy mógłby się zdarzyć cud i bym zdążyła? Nie... Wbiegłam do budynku z 10 minutami spóźnienia.
-Dzień dobry, najmocniej przepraszam za spóźnienie...- zaczęłam zamykając za sobą drzwi gabinetu

-Pierwszy dzień, nic się nie stało. Usiądź.- wskazał krzesło przed biurkiem
     Zrobiłam jak kazał.
-Jesteś nową dziennikarką, ale słyszałem, że w swoim rodzinnym mieście, trochę zajmowalaś się artykułami?
-Tak.
-To dobrze, masz jakiś start. Mamy dużo wydarzeń, na które przydałoby się pójść. Najpierw sprawdzimy czy w ogóle masz jeszcze jakiekolwiek predyspozycje. Dlatego panią wcześniej poprosiłem. Mamy dużo pracy.
-Rozumiem.- był wyjątkowo miły
-Zapraszam, pokażę Ci gdzie i z kim pracujesz.
     Wyszłam za nim z pokoju. Długi korytarz ciągnął się niemiłosiernie. Wszędzie były drzwi. Każde miały nad sobą tablice, za co są odpowiedzialne osoby tam pracujace. Wszystko było uporządkowane... obym ja taka była.
-To tutaj.- wskazał drzwi po prawej- Pracujesz z dwoma innymi osobami. Mam nadzieję, że się polubicie.- odwrócił się i poszedł do siebie
     Zapukałam do drzwi, po czym niepewnie weszłam.
-Cześć.- skierowali na mnie wzrok
-Hej, jesteś tu nowa, prawda?- zapytała dziewczyna- Jestem Vanessa Clark, a ten tu... to idota.- spojrzała na chłopaka obok niej
-Matthew Lewis, ale mów mi Matt.- uścisnął mi rękę
-Rachael Morgan.- odłożyłam moja torbę na bok
      Zaprowadzili mnie do komputera. Na początku kazali mi przepisywać jakiś tekst z kartki.
-Skąd jesteś Rachael?- zapytała po długiej ciszy dziewczyna
-Z Chciago. Od dawna chciałam tu wyjechać.
-Ja mieszkam tu od dawna, a Matt jest z Florydy.
      Wymamrotałam coś, aby zrozumieli, że uslyszałam lub profesjonalniej- wiadomość dotarła do: osoba Rachael.
-Jak twoja rodzina zareagowała na twój wyjazd?- podeszła by zobaczyć jak mi idzie
-Noo... Rodzina jak rodzina, było wszystkim smutno, ale życzyli mi powodzenia...
-Podobno tam w Chicago pisałaś już coś?- wtrącił Matt
-Tak, ale to nic wielkiego.
      Rozmowa się nie kleiła, ale to nic dziwnego. Już żadne z nas nie naciskało. Kolejne dziesiąte minut spędziliśmy w ciszy. Co chwilę słyszałam jak coś do siebie szeptali, ale nie interesowało mnie to zabardzo.
-Rachael, zapraszam cię na kolacje u mnie, dzisiaj wieczorem. Może poznamy się lepiej. Matt, ty też bądź.
-Z chęcią.- uśmiechnęłam się do nich
     To było bardzo miłe. Naprawdę chcą mnie poznać. Van dała mi karteczke z jej adresem i godziną spotkania.
-------------------------------------------------------------
-Za 5 minut kończymy. Rachael, pomóż mi tu posprzątać.- zarządził Matt
     Szybko zrobiliśmy porządek i wyszliśmy z budynku. Zlapałam taksówkę i pojechałam nią do mieszkania.
-Dobra, ogarnij tu trochę i przygotuj się na spotkanie...
      Potworny bałagan, zostawiony od rana. Tak to jest, gdy zaśpisz i nie masz czasu posprzątać.
      Wzięłam się za wszystko i po godzinie byłam gotowa do wyjścia. Tym razem, nie chce się spóźnić. Może to nie praca, ale ważne jest dobre wrażenie. Wyszłam powoli, zakluczając za sobą mieszkanie. Zadzwoniłam po taksówkę i kazałam siebie zawieźć pod wskazany adres.

_________________________________________
    Oto i jest, rozdział namber łan. Mam nadzieję, że się podoba i nie przynudza zabardzo.

~Dreamer